„Te poniechane światy” to cykl obrazów inspirowanych poezją Tomasza Różyckiego. Książki Różyckiego podróżują ze mną wszędzie. Ostatnio „Kolonie” zabrałam na greckie wyspy a „Księgę obrotów” do Norwegii. Wiersz „Te poniechane światy” uparcie powracał do mnie w miejscach, którymi się zachwyciłam – najczęściej odludnych, zagubionych, nostalgicznych i zaskakująco pięknych. Tym, co najmocniej pozostało mi po nich w pamięci, jest kolor i światło. Trochę, jak slajdy oglądane pod słońce w dzieciństwie, obrazy już zamazane przez czas, ale budzące czułość i nieokreślony żal.

Cykl „Te poniechane światy” jest moją pamiątką z „miejsc nieznanych i pięknych”, z podróży na południe, na północ i tych najbliższych – za próg domu w Pawłowicach. Powstał z tęsknoty za kwietniowym śniegiem w miejscowości Notodden, za chłodnym blaskiem na jeziorach, długimi cieniami drzew, mgłami i kolorami północy.